|
Hieronder het "In Memoriam" geschreven door Albert Dilling en gepubliceerd op www.drafsport.nl kort na het overlijden, aangevuld met twee stukjes van Hans Sinnige uit het blad Draf&Rensport.
Pieter Huizinga overleden
Op 12 april is, op 82 jarige leeftijd, Pieter Huizinga overleden. Met het overlijden van Pieter Huizinga verliest de Nederlandse drafsport een markante persoonlijkheid die de paardenkoersen kleur gaf.
Pieter Huizinga reed tot op hoge leeftijd in de koers.
"Hij heeft de leidsels uit handen moeten geven", zo luidt de spreuk boven de rouwadvertentie van Pieter Huizinga. Pieter Huizinga was een bijzondere persoon in de drafsport en beleefde zijn sport met volle teugen. Tot op hoge leeftijd was hij actief op de sulky in zijn typische rood/wit/blauwe buis.
Huizinga stapte in de drafsport via zijn eerste paard, de fokmerrie Simone. In 1966 werd Simone geruild voor een andere merrie, Rotecta met haar veulen. Dit veulen kreeg de naam Hiltje G (vernoemd naar de vrouw van Huizinga) en met Hiltje G werden de eerste koersen gewonnen.
Huizinga was jarenlang actief als eigenaarrijder en verscheen in de baan met de door hem zelf getrainde paarden. Via paarden als Place Pigalle, niet de makkelijkste, maar Huizinga won er toch 10.000 gulden mee, en talloze andere paarden, kwam Vorster P (Pepitone Hanover - Idylle O). Ook Vorster P was een moelijk paard, maar Huizinga kreeg het paard "aan de loop" en verdiende ook met hem zo'n 25.000 gulden. In zijn cafe in Spanga bood iemand ooit 25.000 gulden voor het paard maar Huizinga sloeg het bod af, dat tekende de man.
Hans Sinnige schreef: "Toen we hem zo'n 11 jaar geleden opzochten in zijn café in Spanga voor een interview, was hij net de 70 jaar gepasseerd. Hem werd op grond van zijn leeftijd reglementair de vergunning afgenomen en dat maakte hem strijdbaar. "Ik kan nog best koersen rijden" meldde hij die dag. Daaraan twijfelden geen van de aanwezigen en dus viel de tip om dit onrecht aan te vechten bij de burgerrechter in goede aarde. "Maar stel dat ik die zaak win, dan heb ik een probleem. Ik denk niet dat Zus het een goed idee vindt dat ik weer op de kar stap", fluisterde hij met een vlugge blik over de schouder naar zijn dochter, die achter de tap aan het werk was. Pieter schikte zich dus in de rol van eigenaar, fokker en toeschouwer. Uitgerekend aan de zijlijn beleefde hij zijn grootste succes in de sport, met zijn fokproduct Bronsvlinder.
In het interview in Draf- en Rensport (2002) gaf Huizinga aan dat hij het rustiger aan ging doen met de paarden, maar het bloed kroop waar het niet gaan kan en Huizinga ging door. Uit de merrie Jedidja fokte hij Vuurvlinder. De merrie won uiteindelijk ruim 7.000 euro en drie koersen uit haar 89 starts. Eén van die overwinningen vond plaats op het gras van Aduard en van deze overwinning genoot Huizinga bijzonder. De Fries was een fervent liefhebber van het koersen op gras en sloeg vrijwel geen koers over.
Uit Jasmee Dear fokte hij o.a. Zilvervlinder, Cristalvlinder én Bronsvlinder en met deze laatste had Huizinga zijn beste paard ooit. Door zijn leeftijd, de jaren gingen inmiddels tellen, besloot Huizinga het paard niet meer zelf te trainen, maar het werk uit te besteden aan Arnold Mollema. Een besluit waar Huizinga geen spijt van heeft gehad. Bronsvlinder ontpopte zich tot een van de beste paarden van zijn jaargang. Met de winst in de Derby Selectie van 2011 pakte Huizinga ook zijn eerste overwinning op Duindigt. De blijdschap was groot en op de terugreis vanuit Wassenaar stopte het hele gezelschap bij het cafe in Spanga en ging, samen met Bronsvlinder, voor het etablissement op de foto.
Arnold Mollema over deze periode: Pieter Huizinga was een unieke man met een bijzonder gevoel voor humor. Hij genoot van de prestaties van Bronsvlinder.
In de Derby werd Bronsvlinder derde. De video van deze koers werd thuis herhaaldelijk bekeken en vanaf het puntje van z'n stoel riep Huizinga telkens "het is net alsof ie wint". In Denemarken liep Bronsvlinder zijn eerste buitenlandse koers en ook over dit feit raakte Huizinga niet uitgepraat. Hij was immers zelf nog nooit over de landsgrenzen geweest en nu had hij een paard dat in het buitenland liep.
Huizinga had ook een bijzondere band met Henk Prakken. Beide paardenmensen waren vaak samen op het bedrijf van Prakken in Nijeholtpade.
Met het overlijden van Pieter Huizinga verliest de sport zoals gezegd een bijzondere paardenman. Op de banen zal zijn aanwezigheid, Huizinga was altijd herkenbaar aan zijn klompen, zijn leren jas en zijn cowboyhoed, gemist worden en in het cafe in Spanga zal het rustiger zijn. De herinnering aan Pieter Huizinga zal echter altijd levendig blijven.
En Hans Sinnige eindigde aldus: Geen enkele drafsportliefhebber zal het rood-wit-blauwe buis van Pieter Huizinga vergeten. Vaak was hij met succes actief op de kleine banen. "Ik won niet vaak, maar van een goede derde plaats moet je ook kunnen genieten" zei hij destijds in het interview. Hij was een liefhebber pur sang. De zege die hij in 1997 met Jedidja behaalde op de toen net nieuwe baan in Wolvega, werd hem door iedereen gegund. Er werd die dag geklapt alsof de winnaar van de Prijs der Giganten voorbij kwam. Terecht, want Pieter was een gigant.
Pieter Huizinga:
altijd met leren hoed en gele klompen.
|
