Fotograaf Wim Huybers

Hieronder staan 3 artikelen over draf- en rensport-fotograaf Wim Huybers, te weten:
1. een eerbetoon/levensbeschrijving, geschreven door Peter van Betten en gepubliceerd in het blad Draf&Rensport nr 41 - 2011
2. korte fotoreportage over het afscheid van Wim in 2014
3. In Memoriam geschreven door Hans Sinnige en gepubliceerd in het blad Draf&Rensport nr. 28 - 2019

Boven: Wim Huybers, die sinds 1970 de vaste
fotograaf op alle drafbanen van Nederland is geweest.
Wim draagt het NDR-Archief een warm hart toe en
schenkt ons alle foto's, waar we om vragen.
Wij zijn hem zeer erkentelijk.
(zie www.huybers.com )

Onderstaand artikel is gepubliceerd in het blad Draf&Rensport nr 41 - 2011 en overgenomen met toestemming van de redactie en de auteur Peter van Betten, die toen ook secretaris/penningmeester van het NDR-Archief/Museum was.

Van Brownie tot website: Wim Huybers
Hier het verhaal over de Nederlandse fotograaf in onze sport. Van Brownie tot de hedendaagse unieke draf- en rensport website van onze "hoffotograaf". Het Historisch Archief NDR en het Nationaal Draf- & Rensport Museum wensen meer aandacht voor foto's en fotografen. De website www.archiefndr.nl vindt dat eveneens. Kijk maar eens naar de duizenden foto's in onze Fototheek.

HUYBERS VEERTIG JAAR IN HET VAK 1970-2010.
"Fotografie sinds 1970" is de slogan van de Hagenaar WIM HUYBERS. Meer dan veertig jaar in het vak dus. Ja, méér dan veertig jaar, want pas dit jaar in 2011 ontdek ik het jubileumjaar. Te laat, maar beter iets te laat dan nooit! Via Oranjewoud en De Knipe naar Oudehorne, de huidige woonplaats van de Haagse Paardesport fotograaf Wim Huybers, sprint ik over de Dominee Veenweg naar de woonplaats van onze jubilerende fotograaf. Het is een fluitje van een cent. Hoewel ik thuis voor de spiegel Fries geoefend heb - gadegeslagen door een kritisch publiek - hoef ik ter plaatse niet eens in het Fries de weg te vragen en redt het met plat Haags. Mijn eerste plan is bij Oldeberkoop de Heerenveense weg in de slaan en linksaf de bekende Schoterlandseweg (Milham en entrainement Hamming) op te rijden, maar dat blijkt een heel stuk om.

De wieg van Wim staat in Den Haag. Na de Tweede Wereldoorlog zijn er in Den Haag, waar Wim Huybers voorzichtig doch gestaag opgroeit, veel locale en regionale dagbladen. Het katholieke blad "Het Binnenhof" vervangt de katholieke Residentiebode. De onafhankelijke Haagsche Courant, die tot midden 1944 is verschenen, heulde met de vijand en mag pas in 1947 weer uitkomen. Eigenlijk begint de carrière van Wim Huybers ook als hobby. Op zijn twaalfde jaar heeft hij al een Kodakje, een Brownie. Beginnend bij de ontwikkelcentrale van Kodak, draait hij niet alleen Drumtabak, maar ontwikkelt al drummend ook muzikale talenten. Van zijn verdiende geld koopt hij voor vierhonderd gulden een bijzondere camera en start daarmee in 1970 zijn carrière als fotograaf. Wim werkt voor praktisch alle dagbladen in Den Haag en omgeving. Zijn werkplek is vaak onder het Planetarium bij het Vaderland aan de Wagenstraat. Als katholiek van huis uit werkt hij ook bij dagblad "Het Binnenhof". In het begin fotografeert Wim alle takken van sport. Hij werkt eveneens voor Het Vrije Volk (zie de mooie foto's van Anton in 1970) en daarna trekt, met name de Paardensport zijn aandacht. Ook Friese paarden fotograferen en brochures illustreren hoort hierbij. Later wordt zijn werkplek de Plaspoelpolder van uitgever Sijthoff. Sinds 1978 is Wim ook verbonden aan Paardensport in Ren en Draf.

In mijn archief dateert de eerste paardensport foto van de heer Huybers uit februari 1974: een sfeerfoto van Flip Knijnenburg in zijn Duindigt stal. In 1977 wordt Huybers steeds actiever voor de Paardenkrant. In het boekje wordt verder niet gerept over de nieuwe fotograaf! Nu word ik nieuwsgierig en sla nummer 59 uit 1978 op. En ja hoor. Bij het verslag van België-Nederland, een reportage uit Kuurne, staat in grote letters: tekst: Gerard Simonis en foto's Wim Huybers. Dit moet dus de eerste buitenland opdracht van waarnemend hoofdredacteur Aad van Leeuwen zijn geweest. Opmerkelijk is nu dat in ditzelfde nummer voor het eerst bij het renjournaal staat: "Tekst: Aad van Leeuwen. Foto's: Jacques van Bellen". Het Frans van de heer Huybers verbetert iets na een bezoek aan Kuurne, maar gaat met sprongen omhoog na de zege van High Echelon in de Prix d' Amérique te Vincennes in 1979. De afzet van foto's in de Delftse, Westlandse Couranten en de omringende regio's stijgen met de successen van Nootdorp. Digitaal fotograferen en automatische scherpstelling is nog niet uitgevonden. Een spannende tijd komt er aan. Pas begin 1984 verschijnen er foto's in kleur. Een overdracht van de aandelen van Paardesport naar een nieuwe stichting is reden voor modernisering van de lay-out. Zwart-wit foto's nog wel in het redactionele gedeelte, maar wel een kleurrijke omslag in wel vier kleuren. De heer Huybers verzorgt deze voorpagina in kleur van de Paardensport. De eerste in kleur afgebeelde pikeur is terecht Jan Wagenaar, sleurend aan de kop van het veld in Hilversum.

Boven: Eén van de eerste foto's van Wim Huybers:
Flip Kijnenburg in zijn stal/woonhuis op Duindigt.

Boven: Een iets latere foto gemaakt door Wim Huybers,
in stemmig zwart-wit: De al wat oudere O Marijke en
de stok-oude Flip Knijnenburg.

DIGITALE TIJDPERK
In 2003 verhuist Wim Huybers - na Haagse lucht - met vrouw en kinderen en camera's, maar zonder zijn ontwikkelzolder, uit het oer-Haagse Laakkwartier naar het Friese platteland. De veranderingen in het fotovak en de komst van Internet met zijn websites overwinnen Tineke & Wim moeiteloos en benutten deze zelfs ten voordele van het buitenleven. Ook roepen ze de hulp in en maken uiteraard gebruik van de kennis en kunde van zoon Bas. Ze ruilen zonder aarzeling het huis met parkeerproblemen in voor een huis in Oudehorne. Tineke verruilt haar baan als onderwijzeres voor een ongewisse, maar zeker gezellige toekomst. De digitalisering vergemakkelijkt de overgang. Zo draaft onze fotovakman, zonder spijt, met Tineke, zoon Bas en kleinzoon Erik - alweer twaalf jaar in de 21e eeuw. Huybers is waarschijnlijk de laatste Draf- & Rensport fotograaf, die sigaren rokend en gesteund door Tineke het traject Oudehorne - Duindigt aflegt in één uur en 46 minuten. Terug kost het iets meer tijd. Zoon Bas Huybers wordt in de wieg al veelvuldig gefotografeerd. Daarna doet de paplepel haar werk, waardoor Bas in korte broek en gewapend met veel tips en een camera al op 12-jarige leeftijd het heilige gras van Duindigt opstapt. Net als het Kinderwetje van minister Van Houten en de NDR reglementen, worden de regels van de Arbeidsinspectie overtreden. Ook Willem Heystek wordt ingeschakeld bij het inwerken. Naast het finish bord slaat Heystek een flinke paal in de grond, vader Huybers brengt een aangepaste klem met camera aan en als de paarden 30 meter genaderd zijn, drukt Huybers Jr. via een draadje op de denkbeeldige knop. Zo zijn prachtige foto's van onder meer Action Skoatter ontstaan. Als Bas deze techniek onder knie heeft, wordt hem het fijnere werk uit de hand aangeleerd. Niet alleen op Duindigt, maar ook op Hilversum. Tot 2007 heeft Bas nog op Alkmaar gefotografeerd, maar ook nog in september 2010 is Bas en zijn kleinzoon Erik -bij ziekte van Senior - ingevallen. Ook bezoekt Bas - in opdracht van Pa — vijf maal de Prix d'Amérique. Een prachtige foto van kleinzoon Erik is te zien in de laatste Draaf op bladzijde 39. Nu heeft Bas het druk met zijn internetbedrijf.

De Brownie
Opscheppen is niet mijn sterkste punt, maar ik kan stellen dat Wim Huybers en ik veel gemeen hebben. Hoewel.... Wim is een stuk jonger dan ik! Beiden Hagenaar en opgegroeid tussen enerzijds de lage adel van Wassenaar en anderzijds de jongens van de gestampte pot in het Laakkwartier. Van jongs af aan wil ik alleen buiten spelen en aan sport doen, eventueel ook sportfotograaf worden. Ik ben dol op sport, dol op vooraan staan en dol op beroemd worden. Beroemd worden is mijn doel. Mijn grote voorbeelden zijn sportfotograaf Simon E. Smit en Ed van der Elsken. Mijn carrière als fotograaf start op mijn Plechtige Heilige Communie in 1944 en van de heer Huybers pas in het jaar 1969. Zodoende bouw ik een mooie voorsprong op. Van mijn oom Jan krijg ik zeventien jaar eerder in 1952 een tweede-hands Kodak kado, een bakelieten Brownie camera, waarvan er miljoenen zijn verkocht in de jaren vijftig. Toch kostte de Brownie fl. 16,95. Voordeel van dit toestel is de eenvoudige bediening en een gebruiksaanwijzing die zelfs ik begrijp na tweemaal hardop lezen. Met deze camera bestaat de mogelijkheid om verantwoord voor te dringen bij belangrijke gebeurtenissen. Ik heb dan ook veel gezien en meegemaakt in mijn jonge jaren, maar de foto's blijven helaas achter bij de spannende momenten en mijn ambitie. De bediening is eenvoudig, maar het resultaat blijft onder de maat. De vierkante Kodak ligt lekker in mijn hand. Daar ligt het niet aan. Mijn ruimtelijk inzicht en foto-oog schieten domweg tekort. Zelfs mijn moeder is niet bereid de kiekjes op te slaan in het familie album. Er gelden twee vuistregels voor deze camera: maximale afstand van 4 meter tot het object en alleen afdrukken bij zon in de rug. Mijn huidige camera met een fantastische lens moet waterpas staan, eist een correcte sluitingstijd en vraagt voldoende belichtingstijd. U begrijpt wel dat dan inmiddels de koers voorbij is en dat zelfs Rogier de plaatsgelden al heeft omgeroepen.

In 1970 zet Wim zijn hobby om in zijn beroep en gaat zich specialiseren. Hij publiceert in praktisch alle landelijke & regionale dagbladen. Ook weekbladen als VN en Libelle en onder meer het maandblad van de ANWB, redden het niet zonder zijn foto's, tot de verhuizing van de 2e etage in het Sijthof bolwerk aan de Wagenstraat (Haagse Courant) naar de Plaspoelpolder in februari 1984. Hier scheiden onze wegen, want ik ben nergens echt goed in. Mijn beste vak op school is gymnastiek en het hoogste cijfer krijg ik voor verzuim. De keus is dus voor mij en mijn vader niet moeilijk. De aanmelding bij de HALO, een sportschool zonder paarden, is de logische stap.

Geen Huybers te vinden!
Wim Huybers is VEERTIG JAAR actief op de koersbaan in binnen- en buitenland. Zijn archief begint in 1970 en bevat vele hoogtepunten uit binnen- en buitenland. Hij was bij het Kampioenschap van Nederland in 1974 met Jojo en Henri Buitenzorg. Toch staan in de Paardesport-colofoon van fotografen niet Huybers maar de heren Jacques van Bellen, T. Schaffer en Cees Siersema in de jaren 1974-1975-1976 en 1977. Ook het eerste halfjaar van 1978 geen opname van de heer Huybers in de rijen van medewerkers. Pas in nummer 60 van 28 september 1978 lees ik voor het eerst: "Verdriet in de regen met Atogos G en verzorger".

Boven: Eén van de beroemdste foto's van Wim Huybers:
De Franse hengst Atagos G heeft de Grote Prijs der Lage
Landen 1974 gewonnen en zijn verzorger huilt bij de huldiging.
Hij moet zijn paard achterlaten in Nederland, want het is verkocht.

Boven: Volgens Huybers zijn mooiste ooit:
Jan en Jan, achter Henri en Jojo. Zij feliciteren elkaar en
weten nog niet wie het Kampioenschap van Nederland
heeft gewonnen: de finishfoto moet eerst worden ontwikkeld.

Werk en hobby
Mijn vader of moeder is abonnee op het dagblad "Het Binnenhof" en de Haagsche Courant. U merkt het wel. We hebben zoveel zaken gemeen en dat geeft toch een band. In 1995 viert Wim zijn 25-jarige ambtsjubileum op de koersbaan. Veel werk heeft hij aan de uitbreiding en presentaties van de vele wedkantoren, die als paddenstoelen uit de grond komen. Praktisch elke opening legt hij vast. Zijn hobby is zijn werk en zijn werk is zijn hobby, maar soms is het afzien. Enkele jaren geleden nog worden de fotografen beschouwd als reclame makers voor de sport - tenslotte ook persmedewerkers - en ontvangen koffie- en theebonnen. Helaas gebeurt dat vandaag niet meer. Voorzien van koffiekan moeten zij zich zelf redden. Zo merkt U dat Public Relations een verwaarloosd gebied is en blijft. Nu 62 jaar oud, gaat het na een hernia-operatie weer voorspoedig. Door kou en wind én met een of twee zware camera's verschijnt hij op de plaatsen waar het gebeurt. Van de Prijs der Giganten vragen de landelijke en regionale pers allemaal een unieke actie fotoshot. Het kan immers niet zo zijn dat dezelfde foto zowel in de Telegraaf als het Fries Dagblad verschijnt. Laat dat maar aan Wim Huybers over.

Boven: Actiefoto van Wim Huybers.

Boven: Nog een actiefoto van Wim Huybers, geschoten
door zoon Bas tijdens de ereronde van Kailash en
Tom Kooyman na de Fokkers Trofee 1996.

---

23 november 2014:
Afscheid van Fotograaf Wim Huybers

Boven: Op de laatste koersdag van het seizoen 2014 op Duindigt
nam Wim Huybers afscheid als paardensport-fotograaf,
na 44 seizoenen in weer en wind, maar ook met zon. Of met kunstlicht,
zoals indertijd in Hilversum en onlangs nog in Alkmaar en Wolvega.
Lichamelijke ongemakken dwingen hem nu om rustig aan te doen.
Zijn levenswerk wordt voortgezet door zijn zoon Bas en kleinzoon Erik,
onder de naam Team Huybers.
Wim heeft al jarenlang kosteloos foto's ter beschikking gesteld
aan het NDR-Museum en voor deze website, iets waarvoor we
hem zeer erkentelijk zijn. En U ook, denken wij.
Op de foto spreekt secretaris-penningmeester Peter van Betten
Wim toe in het NDR-Museum, waar hij omringd is door
veel van zijn foto's.

Boven: Aandachtige toehoorders, waaronder Jan den Nijs,
Hennie van den Bergh en Hans Werdekker.

Boven: Er werden ook TV-opnames gemaakt.
Hier krijgt Wim nog een schouderklopje van Gerard Koop.

In Memoriam
Wim Huybers
(19-4-1945 + 3-7-2019)

Hieronder het In Memoriam uit het weekblad Draf&Rensport nr. 28 uit 2019,
geschreven door hoofdredacteur Hans Sinnige.

Titel: "lk heb een prachtig leven gehad"

Afgelopen maandag waren honderden mensen aanwezig in Gorredijk, waar in de plaatselijke aula een condoleance plaatsvond voor Wim Huybers. Dat het er zo druk zou worden had de familie niet verwacht, want het Friese dorpje ligt voor veel vrienden en bekenden nogal uit de richting. Het onderstreepte hoe geliefd Wim was en hoe hard zijn overlijden aankwam.

Tot drie weken terug was er met Wim niets aan de hand. Tenminste, dat dacht iedereen. Wim zeurde niet gauw, hij had zijn hele leven last van reuma en de ongemakken die dat met zich mee bracht weerhielden hem er niet van om gewoon te doen wat er moest gebeuren. In het jaar dat hij afscheid nam als baanfotograaf liep hij met een stok en sleepte hij zijn twee camera's mee, ook al kostte hem dat zichtbaar moeite. Toen hij drie weken geleden op aandrang van zijn familie toch naar de dokter ging stuurde die hem meteen door naar het ziekenhuis. Er werden scans gemaakt en die wezen uit dat hij een tumor in de longen had en dat ook de lever was aangetast. Wim bleef niet lang in het ziekenhuis. Nadat de artsen met hem de scenario's voor een verlenging van het leven hadden doorgenomen wist hij genoeg. "Ik zie niets in behandelingen die ten koste gaan van de kwaliteit van het leven. Daar begin ik niet aan'; meldde hij resoluut, waarna hij zich een dag later uit het ziekenhuis liet ontslaan en terugkeerde naar zijn vrouw Tineke in Oudehorne.

Verhuizing
Voor Wim en Tineke was de verhuizing naar dit kleine Friese dorp destijds een verademing. Ze woonden daarvoor hun hele leven lang in Den Haag, een stad die bruist, maar die Wim naarmate de jaren vorderden steeds meer tegen ging staan. Je auto niet kunnen parkeren, asociaal gedrag op straat dat hand over hand toenam, hij zag het met lede ogen aan. Tijdens zijn bezoeken aan Wolvega ontdekte hij dat er op 'het platteland' heel anders werd geleefd en dat sprak hem aan. De verhuizing naar het noorden volgde en later kwam zoon Bas met zijn gezin hem achterna. Oudehorne werd vanaf dat moment de uitvalsbasis, tot aan eind 2014. Op de laatste koersdag van dat jaar op Duindigt nam hij afscheid als fotograaf, na 44 jaar trouwe dienst. Die dag verliep emotioneel, want Wim werd toegezongen vanaf de tribune. Hij stond in het middelpunt en dat was eigenlijk niets voor hem. In Wolvega werd hij een maand later ook uitgezwaaid. Bas en zijn kleinzoon Erik hadden toen het stokje al overgenomen. Hij had inspraak in het aanwijzen van zijn eigen opvolger, mooier dan zo kon het niet.

Archief
Wim zijn foto's werden in meer dan 200 verschillende titels geplaatst. Hij beschikte over een kast vol met negatieven die allemaal op jaar, koersdag en datum waren gerangschikt. Vier jaar was hij bijna dagelijks bezig om al die foto's te digitaliseren, zodat zijn archief toegankelijk zou worden voor anderen en nooit verloren zou gaan. Die klus rondde hij onlangs af. In dat archief zitten ook foto's, die nooit iemand zal zien. Van Cor van Hout en Willem Holleeder bijvoorbeeld, bij wie hij als enige fotograaf thuis was uitgenodigd om de vrijlating van beide na de Heineken ontvoering te vieren. Met die exclusieve foto's had Wim een vermogen kunnen verdienen, maar loyaal zijn aan de opdrachtgever vond hij belangrijker dan het maken van een snelle winst. Die avond was overigens eentje waar Wim het in kleine kring weleens over had. "Ik zorgde er steeds voor dat ik niet in de buurt van het raam stond te fotograferen, want voor mijn gevoel kon je daar ieder moment onder vuur worden genomen", zei hij dan met een grijns.

Zijn laatste drie dagen bracht hij thuis door, samen met zijn familie. In overleg met hen behield Wim zelf de regie over zijn levenseinde. De man die altijd leefde voor zijn familie en zijn werk nam afscheid met de woorden: "Ik heb een prachtig leven gehad, ik houd van jullie."

We zullen Wim missen, maar de erfenis die hij achter heeft gelaten in de vorm van zijn archief zal ervoor zorgen dat we hem nooit zullen vergeten.

Boven: Zo zag de voorpagina van het weekblad Draf&Rensport eruit,
in de week na het overlijden van Wim Huybers,
met achterop 2 rouwadvertenties

Team Huybers stopt in 2021,
na 50 jaar draf- en rensportfotografie

door Bas Huybers

Zodra de zon in het voorjaar aan warmte wint en de lente door begint te breken, dan krijg ik het ‘Duindigt gevoel’. Want wat is het altijd heerlijk om de eerste koersdagen op Duindigt te zijn. Met de krokussen, zachte zeewind, het zonnetje op het gezicht en het geluid van dravers op de baan. Dat in combinatie met de nostalgie van de baan en denkend aan mensen die van ons zijn heengegaan. Ik zie mijn vader nog op het trapje (staat er nog) achter de finish staan. Gesprekken met iedereen alsof de winter niet heeft bestaan. Dat is geen werken, dat is genieten. Mijn vader deelde dit gevoel op alle fronten, net als we zoveel hebben gedeeld. Op Duindigt was het voor hem in 1970 begonnen. Voor mij begon het ook op Duindigt, toen ik tien jaar was (in 1984) en mijn eerste foto in de Haagsche Courant zag staan. Voor mij was dit enthousiasme voor de fotografie het begin van wie ik ben geworden. Zijn laatste koersfoto’s maakte hij vanuit het comité busje op Duindigt (2014). Ook dat delen we nu, mijn laatste koersfoto’s zijn afgelopen oktober (2020) ook op Duindigt gemaakt. Ik stop met de fotografie na zes jaar lang het stokje van mijn vader te hebben overgenomen.
Een hoop is bereikt met een nieuwe aanpak via websites, social media en andere uitingen. Grotendeels hebben we dit voor hem doorgezet uit respect voor zijn inzet. En daar stopt het nu. De reden is tweedelig.
Ten eerste, ik heb last van Fibromyalgie. Geen ernstige aandoening, maar wel een spieraandoening waarvan ik de laatste twee jaren flink last heb gehad na het fotograferen. En dat beperkte mij in mijn prestaties, tegen mijn natuur in. Het dragen van de zware camera’s en flinke afstanden lopen werd mij te veel. Ik bemerkte dit toen ik door de Coronacrisis en het missen van de koersdagen mij ineens veel fitter voelde. Ten tweede moet ik toegeven dat de uitdaging minder werd. Alle acties en belevenissen had ik wel al vastgelegd. Op het moment ben ik eigenaar van drie bedrijven in totaal andere segmenten. Een detacheerbureau, marketingbureau en samen met zoon Erik de wanddecoratie-webshop EasyCanvas.nl (binnenkort op RTL4 en in de grote woonbladen). Allemaal flinke uitdagingen en daar krijg ik energie van. Zeker op de laatste ben ik trots om dit samen met mijn zoon te kunnen doen.

Uiteraard laat ik de erfenis van 50 jaar Huybers fotografie niet zo maar ‘door het stek springen’. Ik doe er alles aan om dit zorgvuldig over te dragen. Recentelijk heb ik met Geert Koops (Noordtrot) een overeenkomst getekend om deze zaken aan hem over te dragen. Hij is naar mijn idee de juiste persoon hiervoor. Hij is bekend in de sport, kan fotograferen en ik ben ervan overtuigd dat hij dit aankan. Op het moment leer ik Geert de kneepjes van het vak en zal ik de komende meetings met hem op pad gaan zodat hij met een snelle fotoverwerking alle partijen kan voorzien voor mooi fotomateriaal. Geert krijgt het fotoarchief van 2015 tot heden om de fotobestellingen daarvan in te vullen. Het archief van 1970-2015 blijft bij mijn moeder in Oudehorne, bestellingen tot 2015 verwerkt zij. Geert zal de fotografie inzetten in samenwerking met Remon Stroomer, die de banen Alkmaar en Duindigt voor zijn rekening zal nemen. De fotografie loopt door zoals men dat gewend is.
Uiteraard blijf ik als liefhebber de koersen bezoeken, maar wel als het mooi weer is ;). Respect voor de pikeurs en baanpersoneel die ook weer en wind moeten doorstaan. Ik weet hoe dat is. Een kleine en lichte camera kan nog wel mee, want ik kan niet zonder. ‘Start over 5 minuten’ geldt niet meer voor mij om naar de baan te snellen. En sprintjes trekken om de belangrijkste foto op de finish te schieten, is verleden tijd. Ik heb nog altijd de wens om de harde werkers van deze sport te portretteren. Daar krijg ik nu meer ruimte voor.

Graag wil ik iedereen bedanken voor hun inzet, medeleven, enthousiasme, kritiek, humor, passie, gedrevenheid en steun. Bedankt dat ik deze bijzondere wereld van dichtbij mocht meemaken. Met extra aandacht voor mijn vader, die mij dit heeft aangeleerd, waardoor ik nu ben wie ik ben. Mijn moeder en mijn kinderen voor hun steun. Mijn zoon Erik die mij, met de overname van de fotografie, weer energie gaf voor de fotografie. En mijn vrouw Annemiek voor haar steun, energie en liefde.

Je kunt een hoop zeggen over dit ‘wereldje’, maar als er iets aan de hand is staat iedereen klaar met de mouwen opgestroopt. Met het plotselinge overlijden van mijn vader hebben we deze ‘kracht’ groots ervaren. Deze ‘kracht’ kan er voor zorgen dat de drafsport nooit vergaat. Hoe? Deel de krachten van de meer dan 20 organisaties binnen deze mooie sport. Promoot gezamenlijk en niet alleen. Maar werk meer samen dan ooit te voren met één gezamenlijk doel: Het behoud van deze mooie sport. Zodat ik straks ook mijn kleinkinderen de familie-nostalgie én ‘het lentegevoel van Duindigt’ kan doorgeven om hun te inspireren.

Bedankt!
Bas Huybers

Boven: Drie generaties Huybers als fotograaf op Duindigt.

Boven: Drie generaties Huybers: Wim, Bas en Erik.
Wim draagt een zilveren camera.

Team Huybers, bedankt!!!

Naschrift webmaster:
Onze website is voor een groot deel een digitaal eerbetoon aan Wim Huybers. De meeste foto's uit de jaren 1970-2014 zijn genomen door Wim en gratis aan ons ter beschikking gesteld, waarvoor we hem 'eeuwig' dankbaar zullen blijven.
We verwijzen hier ook naar zijn foto-archief op www.huybers.com

Ook zoon en opvolger Bas heeft zijn foto's voor onze website gratis ter beschikking gesteld, waarvoor onze grote dank.

Voor een artikel van Wim (met 18 foto's) over de roerige jaren 80 van de vorige eeuw: Click hier